Republika Srpska treba da ima u svom vlasništvu bar jedan štampani mediji, evropskog nivoa, koji bi bio u pravom smislu te riješi, dio društveno-političkog sistema, kulture i komunikacija.
Istraživačka hipoteza, kojom se ne utiče na statističku, stručnu i naučnu analizu, treba da počne od važne premise da na tržištu postoji ne mali broj dnevnih novina i nedeljnika, ali da se istovremeno osjeća nedostatak kvalitetnih vijesti, istraživanja i analiza, naročito u poređenju sa evropskim praksama i standardima.
Razmislite da li trenutna ponuda štampanih medija u Republici Srpskoj kvalitetno pokriva sljedeće važne Tokove i elemente javne politike:
- odnos Republike Srpske prema EU, SAD, Rusiji,
- odnos prema FBiH, susjednim zemljama i regionu,
- odnos prema ekonomskim promjenama: model liberalne ekonomije, planske (državne) ekonomije, privatizaciji, investicijama, bankarstvu,
- odnos prema NATO, savezu sa Rusijom i vojnoj neutralnosti,
- odnos prema prošlosti (istoriji),
- odnos prema društvenim vrijednostima: korupcija kao sudbina ili kao dio sistema,
- odnos prema nauci, obrazovanju, zdravstvu, vojsci, policiji, pravosuđu, crkvi,
- odnos prema aktuelnoj vlasti i opoziciji.
Iako ljudi imaju pristup širokom spektru informacija, naročito zahvaljujući radiotelevizijskom emitovanju i internetu, ova raznolikost je prije tehnička nego stvarna. Ljudi pokušavaju doći do važne informacije uglavnom sa onih medija s kojima dijele istu etničku pripadnost i politička uvjerenja, to jest “čitaju “svoje” novine”. To je zato što je veliki broj medija još uvijek etnički podijeljen, i mnogi izvještaji o istoj temi ili istom događaju prenose se kako nekome odgovara, ponekad s potpuno drugačijom perspektivom.
Trenutno su u Republici Srpskoj novinarski standardi na prilično niskom nivou. Cijeli niz važnih tema ostaje medijski nepokriven ili potpuno zapostavljen. Često dolazi do medijskog reketiranja ili korišćenja govora mržnje i jezika nasilja.
Takođe, senzacionalističko i izvještavanje o skandalima veoma je popularno, što privlači oglašivače i potiče rast gledanosti, što vodi ka boljim poslovnim rezultatima. Ovo ostavlja malo prostora za ozbiljne teme. Dublja analiza događaja i tema izostaje jer su novinari preopterećeni i nemaju ni minimalna znanja o konkretnoj temi koju obrađuju.
Stepen istraživačkog novinarstva je na izuzetno niskom nivou, ali se pošteno govoreći premalo pažnje i posvećuje ovakvim tekstovima i prilozima.
Ipak, ima nekih primjera dobrih istraživačkih priča, pogotovo o korupciji. Zbog toga je povećan broj građana koji se obraćaju medijima s informacijama o navodnim djelima korupcije. Ipak u ovoj oblasti treba biti posebno oprezan jer strani faktor koji želi da nametne svoj stav o nečemu može da anagažuje ne samo na glavni medij nego i da svoj cilj ostvaruje posredstvom novinara – pojedinca.
Odnos medija i države jedna je od veoma značajnih relacija u demokratskom društvu koja osvjetljava nivo kvaliteta dostignutog društvenog razvoja.
Da podsjetim, Prvi broj "Glasa" izašao je kao organ NOP-a za Bosanski Krajinu u Župici kod Drvara, 31. jula 1943. godine. Od 15. septembra 1992. godine odlukom Narodne Skupštine Republike Srpske.
Ovo Republika Srpska ne smije prepustiti privatniku!
Zbog svega navedenog, Glas Srpske treba vratiti u vlasništvo Republike Srpske i izvršiti kadrovska i tehnička unapređenja sa nastojanjem da postane vodeći regionalni dnevni list. Eventuano, osnovati novo dnevno glasilo Rebublike Srpske.
Republika Srpska to zaslužuje.